Birinin bu öyküyü uydurmuş ya da bulmuş olma ihtimali var. Ama… buna rağmen gerçektir.
*Bu kitabı yıllar önce almıştım, Kebi aeliy sökekten. Bütün İstiklal Caddesi’nin kıskandığı o sarılmadan sonra İkinci kez gül aldığım birine, Okumaya başladım. İkinci kez gül aldığım kıza da, ikinci kez gül alınıyordu. İlk buluşmamızda da aynı renkte kıyafetler giyinmiştik bilmeden Ve bana sormuştu: “Yani, çok saçma ama ben bunlara mânâ yüklüyorum, saçma di mi?” Çok…
Şimdi size bu yazıda öykü yazarken geçtiğim evrelerden bahsedeceğim. Öncelikle mükemmeliyetçi bir yapım var. Yani, bir işi ya kusursuz yapmalıyım ya da yapmamalıyım. Bunu övünmek için filan söylemiyorum inanın, ki bu gerçekten hayatımı her anlamda zorlaştıran bir durum. Ama sadece yazarken oluyor, ve yine ama yazıdaki mutsuzluğumun gerçek hayatımı da bir şekilde etkilediği kesin. Ancak…
Bunu seri olarak yapmayı tasarladım. İlk sayısında yer vereceğim konuysa kesinlikle nitelikli edebiyattan az anlayan insanlar. Bu kişileri bir milyon kilometreden seçebilirsiniz. Pek bir şey bilmedikleri gibi, çok şey konuşmaya çalışırlar. Durduk yere yazarlardan alıntılar yapıp, bir şey biliyormuş havalarına girmeye bayılırlar. Acınası bir durum. Bazıları vardır, iğreti durmaz; bazılarının yapmacıklıkları bellidir ya, onu diyorum…
Başlıktaki gibi sözler etmişse de bazıları, okumadığın bir kitabı ilk olarak kapağına göre değerlendirirsin. Bu şaşmaz çünkü okumamışsındır işte, adı üzerinde. Elindeki tek veri budur. Tanımadığın insanı gözlemleyebilirsin belki ama tanımadığın bir yazarı gözlemlemek ne yazık ki bedava değil. Satın alman lazım. İşte ben de yine “tam da bu yüzden” diyorum ki: “Madem kitap basacaksın/basıyorsun…
*Bir duvar yazısı: “THEY LIE, WE DIE” (“Yalanı söyleyen politikacılar, ölen biziz.” Espiri: “lie”ın iki anlamda da kullanabilmesinde. “Onlar yatışta, ölen biziz amk” gibi.) *Vurucu cümlelerin havası bir süre sonra sönerken, saf cümle yüz yirmi bin sene sonra da yaşayacaktır. *Yaşlı birinin, kendinden daha yaşlı bir kadını görünce “teyze” muhabbetine girmesi kadar sinir bozucu bir…
Okumak önemli şey. Mesela bugün bu yazıyı görmemiş olsaydım, birinin, daha önce dediklerini tekrar etmiş olacaktım belki birkaç seneye en fazla. Belki de Ahmet Cemal de birinin başka bir dilde daha önce dediklerini demiştir en kötüsü; en iyisi, düşündüklerini, demek istediklerini demiştir belki… Her neyse. Elbet karşı çıkanlar olacaktır, özellikle bu özelliği kullananlar… Hatta abartarak:…
Hayranı olduğum karakterin aynı isimli kitabında geçen, bana göre temel cümlesini ya da ana fikrini ya da “öz”ünü söylüyorum (“idea” mı ne de derler, kendilerini çok marjinal sananlar veya sayanlar): “Don Quijote bütün bunlara inandı ve isteneni yapmaya hazır olduğunu bildirdi…“ diye devam eden cümledir efendim. “İnandı” ve “bütün bunlara“yı aynı cümle içinde kullanabilmektir zaten aslolan….
Çocukken okuduğum kitapları, kütüphanede yer açmak için yatağın (baza) altına kaldırmıştık. (Yani kaldırmışız ben bakınca hatırladım hşfglöhjlfgşhfgş.) Neyse, okul yıllığını ararken bunlara denk geldim şansa. (Okul yıllığını aramak o anda aklıma neden düştü, hiç bilmiyorum veya unuttum hatırlayamıyorum.) Ve şoklar üstüne şoklar geçirdim. Hani daha önceleri bahsettiğim gibi Yeni Yüz Yıl veya özet incecik kitaplarım…
(Belki o bu başlığı görse çok kızardı. Hem ağıtın anlamını değiştirdiğim, hem de isminden sonra “hocaya” ya da “öğretmene” demediğim için. Ama olsun. “Geçenlerde Turgut Uyar okurken böyle bir başlık atmaya karar verdim,” dersem akabinde, sevinirdi eminim.) İlkokulda -fakir okulumuzda- griye çalan ama siyahımsı, camlı ve içi gözüken, boğuşurken kıçınız yanlışlıkla ona çarptığı zaman hemen…
“Benden okumak için kitap önermemi isteyenlerin kalbimi de istediklerini sanıyordum, hâlâ öyle!” Barış Bıçakçı’nın bu yorumuna bir de şunu ekleyelim “kitap”ın yanına, anlatım bozukluğu yapmamaya çalışarak: “… ve izlemek için film” diyelim . Heh, işte oldu mu size Can. Ne kitap, ne de film önermemi istemeyin benden, kalbimi de istiyorsunuz çünkü! Bundandır bütün bu önerememezliğim….