Birinin bu öyküyü uydurmuş ya da bulmuş olma ihtimali var. Ama… buna rağmen gerçektir.
1. Gün – 12.00 – Öğlen Çocuklar okuldan çıkacak. Anne çocukları almaya geldi ve parkın çardağına oturdu. Anne yorgun. Anne gözlük. Pencere mutlu. 2. Gün -02.02- Gece Yarısı Apaçi müziği eşliğinde gençler dans ediyor. Hepsinin hayali bir gün gündüz kuşağında bir canlı yayında figürlerini sergileyebilmek. Gençler umutlu. Pencere; pencere. 3. Gün -17.04- Akşam Hava gri….
İlk görüşte şiire inanır mısınız? gök, bulut, su senin bardağına koyduğum su o suyun rengi başkadır tut ki ığdır düzlerinde bir çadır sivas yöresinden bir ölüm ya da kaçak bir bitlis cigarası çünkü o göğün ve bulutun birlikte uykusudur seni ilk haziranda görmüştüm şapka giymemiştin çünkü yazdı zaten hiç giymezdin belki de kimin dünyayı…
– bu dünya ne sana ne de bana kalır. – günce, günlük yerine kullanacağız demiştik geçen yazıda. bu yazıda da bellek, hafıza yerine. ok mu? dxkzgjfdsghkdfnkhfg “ok” ya… bir de “ok.” var. Dünyanın en gereksiz kelimeleri. – bugün “çocuk” aşkım depreşti. ya bu saatten sonra yıllardır olmayan bir kardeş istiyorum; ya da çocuk. ama ikiz…
Saçları beyaz gibi beyaz, suratı yamalı futbol topunu andıran, gözleri floresan gibi mavi… Alnında çapa izi, dudaklarında bıkkınlık, sakallarında istemsiz bir sıklık… Camdan bakıyordu çocukluğundaki kirpikleri; ve önünde oturan uzun saçlı erkek çocuğuna bakamayacak kadar utanıyordu yaşlılığından ve yalnızlığından elleri… İlkokul tıraşını 5 senedir olan Leman’ın oğlu, “Annecim beni sevmiyor musun?” deyip haykırmaya ve akabinde…
sahneye kadın yüzde 238954453343 daha çok yakışıyor. bazı kadın gibi erkekleri saymazsak öyle yani. hem zaten her işte bazı istisnalar olur. değil mi? değil. — oha ya “kasım” gelmiş resmen. evde teknolojik bir şey olmadığı için arada böyle saçma zamanlarda haberim oluyor. en sevdiğim ay. yehuuu! — tramvayda o kadın. metroda o kadın. deniz otobüsünde…