Birinin bu öyküyü uydurmuş ya da bulmuş olma ihtimali var. Ama… buna rağmen gerçektir.
Denir ki şairler âşık olduğu kişiyi değil, âşık olma ediminin kendisini sever. (Nasıl kelime oyunları ama, yani biraz düşününce.) Sevdiğini yüceltir, mektuplarını kafasında yarattığı o kişiye yazar. Ahmet-Mehmet, Ayşe-Fatma, Maya-Mira, Ada-Su aslında önemsizdir. Buna çok fazla katılsam da, yaşanan hayal kırıklıklarından sonra şairin iyiden iyiye içe, içine, en derine, özüne dönmesinin, küskünleşmesinin, yalnızca ve yalnızca sanatına…
Bu sefer şiirle başlayalım. Fuzûlî‘den efendim bu: “Ger derse Fuzûlî ki ‘Güzellerde vefa var’ Aldanma ki şâir sözü elbet yalandır.” (Bunu bence herkes anlayabilir çevirmiyorum.) — Edip Cansever‘den bu: “Kalbin akıp giden bulutlara benzeyen sesi Yağmursuz bir yağmura açılmış kapılardan” (Bu şiirin de sonu çok pistir. Şimdi ben bu şiirin devamını veya ilk gazelin başlarını…