Rûya

Salon buğulu. Çok sigara içilmiş, çok alkollü, çok soluk, çok soğuk.

Kuzenin çocuğu doğmuş. Çok tatlı, çok tombik, çok güzel, çok sempatik.

Kız.
Herkese bi’ gülücükler, herkese bi’ mavi boncuklar, bi edalar, bi afralar ve tafralar…

İleride çok canlar yakacak şakasına “grandler”den yargılayıcı bakışlar geliyor, anneden “aaaa-heea” şeklinde bir gülüş…

Camın kenarında, kalorifer peteğine yapışmış hâlde duran espritüel kuzene veriyor çocuğu baba kuzen, grandlerin hâlâ çocuk bu be, buna çocuk verilir mi, düşürür bu şimdi süzüşlerine inat.

Kalorifer petekli kuzen “hoppidi hoppidi” yaparken birden çocuk elinden kayıyor. Düşmüyor. Ama bunu onlara anlatmakla vakit kaybedemez. Tek amacı çocuğu yakalamak.

Zaman yavaşlıyor, salonun parkesi yutuyor kızı. Peşinden atlıyor hoppidi kuzen.

Yemyeşil bir vadinin üstünde ikisi, uçuyorlar.

Düşüyorlar.

Hiç görmedikleri 7 harikasını geçiyorlar dünyanın.

Geyiklere sarılmak istiyor düşüren, yapamıyor. Kuzen çocuğu hâlâ gülmekle meşgul. Ona doğru kollarını uzatıyor. Havayı kucaklıyor. Kuzen kızı damdan evin içine giriyor. Espritüel, dededen yardım istiyor.

Düşüren kuzen hiçbir acı hissetmiyor yere çaptığında, Acaba hâlâ yaşıyor mudur, diye kendi kendine soruyor.

Uyandığında kırmızılıklarından arınmış bir bölgede buluyor kendini. Milyonlarca kuzen kızı. Ara dur şimdi. Bir de bakıyor ki oyuncakların hepsi kızın kendisi: Aynı boyda, aynı kiloda, aynı.

Düşüren kuzen her elini attığında farklılıkları görmeye başlıyor sonra sonra. Aslında biri ağlıyor, biri gülüyor, biri göz kırpıyor, biri su içiyor.

Gerçeğini aramak bir ömür sürüyor, düşüren kuzenin saçları ağarıyor. Konuşmayı unutuyor. Ardından pek tabii ki, ağlamayı, gülmeyi, göz kırpmayı ve su içmeyi.

Hayatının tek amacı, yaşadığına inandığı milyonlarca oyuncak bebeğin arasından gerçeğini bulmak oluyor.

Aniden…

Arkasından dev bir surat ve bir çift gözün kendisine baktığını hissediyor. Bir fanusun içinde düşüren kuzen debelenip duruyor.

Bebek yaşamıyor. Gözlüyor.