Birinin bu öyküyü uydurmuş ya da bulmuş olma ihtimali var. Ama… buna rağmen gerçektir.
İnsan yalnız yaşayınca ne kadar çok konuştuğunun farkına varamıyor, ne kadar çok düşündüğünün ve ne kadar süre kendisine kaldığının. Ve bir süre sonra da gerçeklikten sıyrılmış buluyor kendini, kendince bir düzen yaratıyor. Bunun ayırdına en en en eski arkadaşımla Atina’ya gidince vardım. O kadar çok konuşuyor ve kimsenin düşünmediği şeyleri sorun ediyordum ki -o söylemese…
Sanırım İlkokul 2. sınıftaydık ve 2. dönemin başlarıydı. Öğretmen yeni gelen öğrencileri bizlerle tanıştırıyordu. O zamanlar öğretmenimizin kocası daha kanser olmamıştı, bu yüzden derslere aksatmadan gelebiliyordu. Sınıfımız da bir düzenlemeye gidilmişti, yeni gelen öğrencilerle birlikte sıralarda 3′ lü oturan kişi sayısı ise çoğalmıştı. Bir de mutlaka kızlı&erkekli oturmaya başlamıştık, böylece konuşmayacağımızı düşünüyordu hocamız… İlk başlarda…