Birinin bu öyküyü uydurmuş ya da bulmuş olma ihtimali var. Ama… buna rağmen gerçektir.
Ben her şeyden önce iyi bir izleyici, okur ve dinleyiciyim. Belki kimileri benden daha iyi yazıyordur ama daha iyi okurlar mı bu çok şüpheli. (Evet, izlemek ve dinlemek de okumak ile çok bağlantılıdır sevgili okur, hatta en çok bununla bağlantılıdır.) Bu yüzden IMDB’de yalnızca bin kişinin oyladığı bu uyarlaması çok bilinen ama kendisinden hiç söz…
Bu blog yazısı, bu zamana kadar yazdıklarımın en iyisi olacak; zaten hep öyle değil midir? Eskiden yazdıklarımızı, eski benliklerimizi, sevgilerimizi, düşüncelerimizi yakıp yıkmak istemez miyiz? Kafka’nın ölüm döşeğinde hissettikleri, yakın hepsini yakınması bu değil midir; yahut, ilk yayımlananlarını reddetmesi yazarların, ilk eserlerini dinlerken utanması şarkıcıların? Hepsi temelde en iyisi şimdi, hepsi temelde en iyisi bu…
Say Anything…‘i yeniden izledim. Yeniden izleme konusunda geçtiğimiz on yılda çok tutucu idim. 10’lı yılların sonuna doğru adımlarını yeniden attığım yeniden seyretme işinde kendimi görmem beni çok memnun ediyor. Sözgelimi bu film. Neydi sevdiğim? Bunu bulmaya çalışmak, kendine anlam verememek ya da kendinle, o güzel bebekle zamanın içinde gurur duymak. Bütün bu duyguların karmaşası, çok…
Böyle günleri seviyorum, baba evinde derin bir sessizliğin hüküm sürdüğü, eğer beraberlerse ikisinden de erken kalktığım sabahları. Ağzım tatlansın diye buzdolabına gidip, dönemin meyvelerinden bir iki tane yediğim, düşünebildiğim zamanları. Bir iki bir şey izleyip, keyfim yerindeyse yazabildiğim anları. Kedi annemin kalkmasının çok uzun sürmediği dakikaları. Sanırım alkoliğim. Bundan size ne elbette yahut bunu nereden…