O zamanlar Dünya isminde bir kızla çıkıyordum. Her şey çok yeniydi. Kendimi yalnızca bu durumun geçici olduğuna değil, aynı zamanda -bir şekilde- Hayalet’in geri döneceğine de inandırmıştım. Dünya takmıştı bu lakabı ona. Yine Hayalet’le misin, gibi sorular sorardı dalmalarımı görünce. Ben işlerin bu hale gelebileceğini öngöremediğim için anlatmıştım olan biteni yeni tanıştığımızda olağanca berraklığınca ve geri dönüşü olamamıştı bir şekilde. Dünyanın en anaç kadınlarından biriydi Dünya. Onun kalbini kırmaktan nefret ediyordum. Ama gidene dek de nihayetinde olacağı buydu. Her buluşmamızda artık kendimi ona adayacağımı söyler, söylediğimi tutamazdım. O da ışıkları söndürür, hayal kurmama izin verir, bana şarkılar söylerdi. Bu beni daha da kahrederdi. Sonra ona daha iyi bir gelecek bırakarak gittim. Bir gün ondan da bahsedecektim elbette. Bahsedemedim.

*

Cuma akşamı her yıl olduğu gibi bu yıl da Candan Erçetin konserinde, her zamanki ekibimizle yerimizi aldık. Malum olaylar sebepli 3 senedir ayrı düşmüştük kendisiyle. Ben de o günün öncesi Hayalet’e düşmüştüm yine. Şiiri ve yazamayacağım yazılarımı düşünüyordum. Candan da şarkılarını sanki evimdeymişim gibi bir bana söylüyordu. Şans eseri karşılaştığımız Sena’nın da dediği gibi bir yudum bile su içmeden şu 13 şarkıyı seslendirdiği ilk bölümün setlist’i aşağıdaki gibiydi, ben de içlerinden bana söylediği şarkıların bana söylediği kısımları seçtim:

Hayranım Sana