Bir sanatçıyı sevmek, ne acayip diyorum.
Esasında sevgi bitmiyor, başka yerlerde başka şekillere bürünüyor, metamorfoz
geçiriyor. Bir sanatçıya âşık olmak demiyorum, sakın ha! Bir sanatçıyı sevmek diyorum. Ne acayip! Sırf onları seviyorlar
diye aşklara karşılık vermeden, bir mühendisi sevmeden, doktor fantazilerinden,
yataklı vagonlardan, tren jetonlarından, kemençeden, mor silgilerden de bahsetmiyorum.
Çok zor ve yıpratıcı bir şey diyorum bir sanatçıyı sevmek, a dostlar. İşte bundan
söz açmak istiyorum.
Esasında sevgi bitmiyor, başka yerlerde başka şekillere bürünüyor, metamorfoz
geçiriyor. Bir sanatçıya âşık olmak demiyorum, sakın ha! Bir sanatçıyı sevmek diyorum. Ne acayip! Sırf onları seviyorlar
diye aşklara karşılık vermeden, bir mühendisi sevmeden, doktor fantazilerinden,
yataklı vagonlardan, tren jetonlarından, kemençeden, mor silgilerden de bahsetmiyorum.
Çok zor ve yıpratıcı bir şey diyorum bir sanatçıyı sevmek, a dostlar. İşte bundan
söz açmak istiyorum.
Ben de
yazmışım aşklarımı Orhan Veli gibi. Ondan mı görüp yazmışım, anımsayamıyorum, aşk resmigeçiti. Olur da anlarlar diye değiştirmişim
bile isimlerini. Neyse ki karalamışım yanlarına karakter özelliklerini, bakınca,
ancak hatırlıyabiliyorum oldukları kişiyi. Kim görecekse sanki… Kimden neyi sakındığımı
bilmeden, istemsizce saklıyorum böyle şeyleri. Bu da bir sorun aslında, idi. Ama
daha büyük sorunsa, kimin neyi merak edip etmemesi gerektiğini bilememesi.
Bir sanatçıyı sevmek diyorum, ne acayip şey.
yazmışım aşklarımı Orhan Veli gibi. Ondan mı görüp yazmışım, anımsayamıyorum, aşk resmigeçiti. Olur da anlarlar diye değiştirmişim
bile isimlerini. Neyse ki karalamışım yanlarına karakter özelliklerini, bakınca,
ancak hatırlıyabiliyorum oldukları kişiyi. Kim görecekse sanki… Kimden neyi sakındığımı
bilmeden, istemsizce saklıyorum böyle şeyleri. Bu da bir sorun aslında, idi. Ama
daha büyük sorunsa, kimin neyi merak edip etmemesi gerektiğini bilememesi.
Bir sanatçıyı sevmek diyorum, ne acayip şey.
Genelde de
dış güzelliklerini geçirmişim kâğıda, içe dair bir şey pek de yok notlarımda. Velinin
adı Orhan. Birine de bilgili demişim. Onu geçelim. Orhan Veli de geçmişti şiirinde, pişmandır belki. Ya da üzülüyordur. Pişmanız aslında. Üzülüyoruz. Aşkın
kendisi, diyorum, âşık olunan kişiden çoğunlukla güzel hem zaten.
dış güzelliklerini geçirmişim kâğıda, içe dair bir şey pek de yok notlarımda. Velinin
adı Orhan. Birine de bilgili demişim. Onu geçelim. Orhan Veli de geçmişti şiirinde, pişmandır belki. Ya da üzülüyordur. Pişmanız aslında. Üzülüyoruz. Aşkın
kendisi, diyorum, âşık olunan kişiden çoğunlukla güzel hem zaten.
Diyor ki
bana, Ben âşık olunca kendimi
kaybediyorum, hep öyle oldu, hep kötü bitti, hep dengemi bozdular. Seninle öyle
olsun istemedim. Geri kaçtım bu yüzden, uçtum. Bunlar biraz da bizi
mahveden aslında. Bu çaresizlik, bu korku… Silahı eline alma bir dert, karar
anı bir dert, eh, üstüne yüzde yüz eminken de tutukluk yapması aletin… Ayrı bir
dert. Hayatlarımız, diyorum, hep böyle. Küçükken geçirdiğim bir kazadan bahsediyorum. Bir sanatçıyı sevmek diyorum,
ne acayip bir şey!
bana, Ben âşık olunca kendimi
kaybediyorum, hep öyle oldu, hep kötü bitti, hep dengemi bozdular. Seninle öyle
olsun istemedim. Geri kaçtım bu yüzden, uçtum. Bunlar biraz da bizi
mahveden aslında. Bu çaresizlik, bu korku… Silahı eline alma bir dert, karar
anı bir dert, eh, üstüne yüzde yüz eminken de tutukluk yapması aletin… Ayrı bir
dert. Hayatlarımız, diyorum, hep böyle. Küçükken geçirdiğim bir kazadan bahsediyorum. Bir sanatçıyı sevmek diyorum,
ne acayip bir şey!
Bozuluyorum aslında
lakırdılarına da, ses etmiyorum dalga geçmesin diye. Çünkü ben ona bambaşka demişim. Melih Cevdet de üzerine yazmış,
meğer ne tuhaf şeymiş kavuşmak! Şimdi ben
uzak ülkelerin birinde, çocuk bahçelerine oturmuş, ya da üçüncüsünde bir
trenin, limon, üzüm, portakal yerken yanımdakiler, ya da yağmurlu bir gece
yarısı, bir garda tren beklediğim zaman, kavuşmayı düşünemeyeceğimden
korkuyorum. Tam da bunun çocukluğunda susuyorum işte.
Bir
sanatçıyı sevmek ne acayip diyorum; gittikten sonra bile devam edebiliyorsun yaşamaya
onu. Tamamlamak gerekse üçlüyü, Horozcu: Bir
uykuda buldum onu. Otların yeşilinde duruyordu. Çocuk yüzü gibi az ve acıklı
küçük alabildiğine, eskimiş bir yerime bakıyordu. Bir kırlangıç, cıvıltılı,
sürtünerek üstünden geçiyordu. Sevdiğim ne türlü, ağladım! Sonra ötekiler gibi
kayboldu. Resimleri, şarkıları, yazıları kalıyor sana. Ulaşabiliyorsan. Sevdiğini
onu neden bunca, dediğini neden bambaşka, anlayabiliyorsun. Aşklar pişmanlıkla
biter genelde ama boşluktur biraz da bir kuşu biçimleyen,
bence böyle, seni bilemem. Bir sanatçıyı sevmek, çok zordur, a dostlar!
lakırdılarına da, ses etmiyorum dalga geçmesin diye. Çünkü ben ona bambaşka demişim. Melih Cevdet de üzerine yazmış,
meğer ne tuhaf şeymiş kavuşmak! Şimdi ben
uzak ülkelerin birinde, çocuk bahçelerine oturmuş, ya da üçüncüsünde bir
trenin, limon, üzüm, portakal yerken yanımdakiler, ya da yağmurlu bir gece
yarısı, bir garda tren beklediğim zaman, kavuşmayı düşünemeyeceğimden
korkuyorum. Tam da bunun çocukluğunda susuyorum işte.
Bir
sanatçıyı sevmek ne acayip diyorum; gittikten sonra bile devam edebiliyorsun yaşamaya
onu. Tamamlamak gerekse üçlüyü, Horozcu: Bir
uykuda buldum onu. Otların yeşilinde duruyordu. Çocuk yüzü gibi az ve acıklı
küçük alabildiğine, eskimiş bir yerime bakıyordu. Bir kırlangıç, cıvıltılı,
sürtünerek üstünden geçiyordu. Sevdiğim ne türlü, ağladım! Sonra ötekiler gibi
kayboldu. Resimleri, şarkıları, yazıları kalıyor sana. Ulaşabiliyorsan. Sevdiğini
onu neden bunca, dediğini neden bambaşka, anlayabiliyorsun. Aşklar pişmanlıkla
biter genelde ama boşluktur biraz da bir kuşu biçimleyen,
bence böyle, seni bilemem. Bir sanatçıyı sevmek, çok zordur, a dostlar!
Bir balinayı
biçimleyen de okyanustur.
biçimleyen de okyanustur.
Hayır hayır,
sanatı bilen, sanat üzerine düşünen, iki kalem oynatan +dan ve iki kelam eden +den
ve +lerden bahsetmiyorum, kulağının arkasından şiir fışkırtmak benim dediğim. Hiç enstrüman çalmamış ellere-bir şey yapsın diye verilen teneke parçası burada bahis edilen. Ona verdiği biçim, kafasından geçen imgelemler. Çünkü boşluktur şairin biraz
da dediği gibi bir balinayı okyanuslayan. Yo hayır, zararı yok anlayan elbette sanattan
bir eşin. O da mühim. Öğreniyorsun nice filmler, kitaplar, dergiler. Ama bir
erişteyi bile yapıyorsa, en gelişigüzel şekliyle, en sıradan halinin harika şef(y)e
dönüşmesinden bahsediyoruz biz burada. En başıboş hikâyelerdeki, en sıradışı
olayları yazabilenlerden. Sözgelimi, bir zeytinin ağızda verdiği tadı bil-,
çiğneyişini hayalleyebil-me+den; bir portakal suyu aşermenin sabahın kör
saatinde, ne derece mühim bir mesele olması enikonu. Ebemkuşağı insanları
bunlar.
sanatı bilen, sanat üzerine düşünen, iki kalem oynatan +dan ve iki kelam eden +den
ve +lerden bahsetmiyorum, kulağının arkasından şiir fışkırtmak benim dediğim. Hiç enstrüman çalmamış ellere-bir şey yapsın diye verilen teneke parçası burada bahis edilen. Ona verdiği biçim, kafasından geçen imgelemler. Çünkü boşluktur şairin biraz
da dediği gibi bir balinayı okyanuslayan. Yo hayır, zararı yok anlayan elbette sanattan
bir eşin. O da mühim. Öğreniyorsun nice filmler, kitaplar, dergiler. Ama bir
erişteyi bile yapıyorsa, en gelişigüzel şekliyle, en sıradan halinin harika şef(y)e
dönüşmesinden bahsediyoruz biz burada. En başıboş hikâyelerdeki, en sıradışı
olayları yazabilenlerden. Sözgelimi, bir zeytinin ağızda verdiği tadı bil-,
çiğneyişini hayalleyebil-me+den; bir portakal suyu aşermenin sabahın kör
saatinde, ne derece mühim bir mesele olması enikonu. Ebemkuşağı insanları
bunlar.
Bir sanatçıyı
diyorum, zor bir sevmekle edilgen çatı altında kavuşturabilmek. Bir sanatçıyı
diyorum, şairlerle biçimlerken nihayetinde hasretle kavuşarak, gözlerinden isyanla
bile öpememekteki hususa gelirsek, kaçırılan kafalardan, alevlerin ortasında geçen
şeritlerdeki yaralara, ve de yayalara, ve de eşit olanlara, ve de ölürken cepten
çıkarılan notlara, ve de vagonlarda üzüm yesek derken… Derken… Derken… Zaman geçer;
vakit alır çoğu şey. Bir sanatçıyı sevmek… Olsa olsa böyle bir şey.
diyorum, zor bir sevmekle edilgen çatı altında kavuşturabilmek. Bir sanatçıyı
diyorum, şairlerle biçimlerken nihayetinde hasretle kavuşarak, gözlerinden isyanla
bile öpememekteki hususa gelirsek, kaçırılan kafalardan, alevlerin ortasında geçen
şeritlerdeki yaralara, ve de yayalara, ve de eşit olanlara, ve de ölürken cepten
çıkarılan notlara, ve de vagonlarda üzüm yesek derken… Derken… Derken… Zaman geçer;
vakit alır çoğu şey. Bir sanatçıyı sevmek… Olsa olsa böyle bir şey.
4 responses to “Bir Sanatçıyı Sevme Devinimleri”
Böyle yazılarını çok seviyorum. Seni hatırlıyorum, nasıl hissederek yazdığını düşünüyorum, ben de senin gibi hissetmeye çalışıyorum. Bazen bahsedilen, ufacık da olsa benden şeyler görmek istiyorum, ne büyük bencillik, ah!
Güzel yüreğine sağlık.
Çok teşekkür ederim. Aslında birden çok bileşenden oluşuyor "bu tür yazılar" dediğimiz metinler; şimdi kimsin nesin tam olarak emin olamıyorum ama bazen çok bariz, bazen de çok minik olabiliyor bahisler o "saklama" meselesinden ötürü galiba =/
Daha ismini kayda geçmeye cesaretiniz yokken bu nasıl sevmek? Buna sevgi demek? Belki de sevgiyi sahiplenmemek…
Selam,
Belki de dediğiniz gibi. Ama belki de…
Yani aslında şunu demek istiyorum: Sevme'nin bu şekilde kısıtlanabileceğini düşünmüyorum tanımı gereği. Bunu burada çokça yazmıştım, türlü türlü insanlar ve her biri gibi sevmeler de var ve birçok çeşit. "Somut" bir şeymiş gibi davranılacak, ya da özellikle bunu gerektirecek bir şey olduğuna inanmıyorum ve olduğunu da sanmıyorum. Ben size gayet de "okumadınız mı Orhan Veli gibi olmak için" yahut "öyle bir sevmek ki herkesten saklamak" ya da "ismi değil kişiyi sevmek" gibi tonlarca bahane sunabilirim, ama gerek de yok. Kim nasıl seviyorsa öyle, belirli bir kalıba sokulmasına gerek yok. Kaldı ki bu tür yargılamalar için fazlasıyla iddialı geldi söyleminiz bana ne yalan söyleyeyim =/