Bir şekilde dönüp dolaşıp insan olmanın getirdiği bütün o zavallılıkların başladığı yere geri dönüyorum. Hep aynı düşünce içimi patlatıyor, parçalamıyor. Kalp atışlarımda aynı soru. Bu nasıl başlıyor, nasıl geçiyor bilmiyorum. Hasbelkader hayata geldim, ve bir süre sonra hayatta olmayacağım. Şimdi bunu bilerek yaşamak nasıl mümkün? Ne yapmalı, nasıl, kim için; hayatta hiçbir şey yapmadan yaşayan insanla, bir şeyler için çabalayarak yaşayan insanın farkı nedir, çaba nedir, kim içindir; beni “iyi” olmaya zorlayan güç nereden geliyor, “iyi” ne zamandır iyi?

Aşk mı doğaldır nefret mi, hangisi sonradan edinilir?

Oysa umut, hayal kırıklığını arttırır. “Denedim en azından,” diye bir şey yoktur. Denersin ve daha da üzülürsün, denemezsin aklında kalır. Ve zaman bir şekilde geçer. Deneyip başaran azdır, ötekilere ilham verir, deneyip başaranlar tarafından kurulmuş tezgâhın ürünleridir. Posası çıkmıştır.

Sanata dair hiçbir şey yapmayan insan eninde sonunda unutulmaya ve boşuna yaşamaya mahkûmdur. Peki o adamın intihar etmemesinin nedeni nedir, şimdiden unutulmaya başlansa ne değişir? İyi bir şeyler ortaya koyamayacak insanın ve artık bunu da anladıktan sonra onu hayata bağlayan nedir? Çocuğu, evcil hayvanı, kendini ona önemli hissettirenleri dışında.

“Sanatçı olacağım,” diye yola çıkıp, para kazanmak için ruhunu satan insan bir daha arkadaşlarının yüzüne nasıl bakar, nasıl “Para bir araç,” der? Zengin çocukların lafları bunlar. “Para önemli bundan sonra hayatıma para kazanmak için devam edeceğim, ölene dek,” demeli ve uzatılmamalı.

Peki buradaki ikilem, önce deneyenlerden sonra vazgeçenlerden tiksinme. Bu yazıyı yazarken geçen süre, peki sizden çaldığım zaman, kimseye iade edemeyeceğim sözler. Siz. Kötü yazılmış kitaplar, kötü sanat, hiçbir şeyden anlamayanlar, hiçbir şeyden anlamayıp bunu sorun etmeyenler, midemi bulandıran insanlar, siz. Ölün daha iyi.