İnsan en zor kendini anlıyormuş, kendini tanıyormuş diyorlar. Yalan bu bence. Ne bileyim yalan gibi geliyor üzerinde biraz düşününce. Zaten büyük adamların söylediği sözleri -hım nasıl desem- hiçbir zaman dogmatik bir emirmiş gibi almadım, almam da. “Neden demiş bunu yani,” diye etraflıca düşünürüm.

Çok tuhaf, insanlar daha önce yapmadığı bir şeyi yapınca nedense, “Aaa, kendimi tanıyamıyoooruuum,” diyor. Halbuki zaten daha önce yapmadığın bir şeyi yapınca insan olumuyor musun? Unutunca, sevince, nefret edince, kötü olunca vs. İşin kötüsü de bu yapmadığı şeyleri yapınca kendinden bir şey kopacak veya ne bileyim bir şey eksilecek gibi düşünenler bile var.

Yahu, bana ne bütün bunlardan!

Kendimi tanıyamıyorum çünkü daha dünyada yapmadığım bir sürü şey var. Evet, sürü! Veya kendimi tanıyamıyorum çünkü sürekli aynı şeyleri yapmak çok sı-kı-cı! Kendimi anlayamıyorum çünkü bir süre sonra aynı düşünceleri benimsememiş oluyorum, hatta düşünmüyorum bile hiçbir şeyi! Ya da bu “kendini tanıma” zorunluluğu da nereden geliyor ki? Ben birisinin beni tanımasını kendi kendimi tanımama yeğlerim doğrusunu isterseniz.

Ne bileyim bir süre sonra bir insanı severken sonra onu sevmemeye başlayabilirim. (Adı sevgi olmayabilir, neyse işte). Araba sevmezken, sevmeye, motorlu-pisiklet kullanmazken kullanmaya, köpekleri daha çok severken kedileri daha çok sevmeye başlayabilirim. Ama sonra “bundan kime ne” diyeceğim yerde ne diyorum:

“Ayyy, kendimi artık tanıyamıyorum, ben böyle şeyler yapmazdım!”

Ne bileyim saçma. Neden daha önce yapmadığım şeyleri şimdi yapınca kendimi anlayamamaya başlayayım ki? Daha önce yaptığım şeyleri, şimdi yapmamaya başladıysam neden kendimi artık tanıyamayayım ki? Ya da niçin bir önceki buster ile şimdiki buster aynı olmak zorunda ki? Nereden geliyor bu kendini tanıma zorunluluğu, böyle bir ön koşul mu var?

Fazla düşünmüyorum mesela, olduğu gibi kabul ediyorum bazı şeyleri artık. Halbuki daha birkaç ay önce her şeyi kıskandığımı, bencil olduğumu söyleyen ben değil miydim, her şeyin bir sebebi olduğunu düşünen? Deli gibi fanatik bir taraftar olan, küfür eden ama içki içmeyen vs. Ee değiştiysem de ne olmuş yani? Artık eskisi gibi sevmeyeceksen de beni, bundan kime ne? Ya da eski arkadaşlarım artık arkadaşım olmayacaksa, egosu hâlâ tavanda gezineceksem, diğer insanların bu hallerini küçümseyeceksem, kimseyi artık aramayacaksam bıllağğ bılağğ.

Kısacası eskiden yaptığım şeyleri artık yapmayacaksam ve kendimi tanıyamayacaksam neden bu en zor iş olsun ki? Hem “kendimi tanımıyorum” demek bile kendimi tanımak değil mi zaten?

“Sadece nasıl olduğunu merak ettim bazı şeylerin, o yüzden yaptım,” demek ya da Jim Morrison’ın dediği gibi. Ya da merak bile değil. Öylesine. Belli bir nedeni yok. Belki var ama ben henüz bilmiyorum, farkında da değilim ne istediğimin çünkü ben ertesi gün bile eski ben değilim.

Not: Belki de birkaç ay sonra bu düşüncelerim de değişecek; ama zaten yazılarımda tutarlı olmamı gerektiren şey neydi ki?