Gece (sabah) geç saatlerde yatmak üzereyken İlyas Salman’a rastladım bir programın tekrar bölümünde, diyor ki:

“Kars’ta ölen bir köpeğin acısını İstanbul’da duymayan sanatçı olamaz.” ya da “Kars’ta ölen bir köpeğin acısı İstanbul’da duyulmuyorsa o ülkede sanat olmaz.”

Her iki türlü de süper laf! (Uykulu olduğum için tam hatırlayamıyorum sözü.) “Mükemmel!” dedim, “İşte bu benim; ben de hep böyle düşünmüştüm yıllarca aslında, kimse de beni ve benim bu düşüncelerimi adam yerine koyup dinlememişti.” dedim. Sonra, sanatçı filan olmadığım ve olamayacağım aklıma geldi; ve akabinde de hiçbir zaman benim ettiğim laflardan etkilenilinip böyle -ufak bir arkadaş toplantılarında bile- alıntı yapılamayacağı yüzüme vuruldu yine kendi tarafımdan.

Not: Başlık sanat olunca koyulacak resmi gerçekten “resim” seçelim dedim. Resim sanatının ustası Modigliani’nin “Jeanne” tablosu bu iş için idealdi. Bu tablonun bir özelliği de “gözlerini ancak o kadının ruhunu görünce çizen” Modi’nin sevgilisi, kızının gene ressam olan annesinin “gözlü” resmi.