Erkeklerin gözünden kadınlar değil. Salt kadınlar. Kadınlar hakkında yazmak istiyorum. Bir öykü, bi’-bir şey. Ne olduğunu bilmiyorum. Önemsiz de isim vermek zaten. Ama hangi kadınlar hakkında olduğunu biliyorum:

Kocası ölünce nihayet kendi için bir şeyler yapmaya başlayan, onca zaman boşu boşuna yaşlanan, kendini hiç düşünmeyen, hatta erken ölen kadınlar hakkında.

Veya her şeyden korkan, korkutulan, feminist yapmacıklığına sığınmayan, egoist, burnu havada olmayan, tek istediği azıcık ilgi, birazcık sevgi olan; onlara bunu bile veremeyecek, vermek istemeyen, vermeyi zül addeden insanların yanında kalmak zorunda olduğunu hisseden kadınlar hakkında.

Esasında sen ona bir gelsen sana beş gelebilecek, bilmeyen, neyi neden yaptığının farkında olmayan, içimi yakan kadınlar hakkında.

Çocuğu olmamış, belki de hiç evlenmemiş, ailesini bırakıp gidememiş, kapıyı hiçbir zaman çarpamamış, sesini yükseltememiş kadınlar hakkında yazmak istiyorum.

Sadece kadınlar hakkında “bir” şey yazmak istiyorum. Bu dünyada gerçekten ezilen kadınlar hakkında. Bu dünyada hayvanlardan sonra en çok ezilen canlı türü hakkında. Dili, dini ve ırkı önemsiz ve bunları önem sırasına insandan öne koymayan, sadece insan kalabilen kadınlar hakkında. Özel hayatlarına dair hiçbir şeyi duymak istemediğim kadınlar hakkında.

Bir şey yapmaya kalkışınca önüne ket vurulan, aşağılanan, özgüveni yerle bir edilmiş; kıyıda köşede, belki banyoda içine içine ağlayan, hıçkıran hatta hıçkıramayan kadınlar hakkında.

Küçücük başarıya bile çocukça sevinen masum kadınlar hakkında.

Sevilmeyen, sevilmeyi unutmuş, sevemeyen, bu yüzden sevenleri yadırgayan, onların arasında kendini bir garip hisseden kadınlar hakkında.

Ağız dolusu küfür etmek isteyen temiz ve sinirli kadınlar hakkında.

Hayatı yalayıp yuttuğunu sanan toplumca bozulmuş kabul edilen hayat kadınları hakkında.

Çocukken kız görülen, ergenlikten sonra kadın kabul edilen ve bu kadın kabul edilmesini kötü ya da önemsiz bir şey zanneden kadınlar ve onların yetiştirdiği aşağılık nesil hakkında yazmak istiyorum.

Gerçekten.

Tüm bunları nasıl yazacağımı, yahut içlerinden birini nasıl seçeceğimi bilmiyorum. Bu yazı gibi yapmacık olsun da istemiyorum. (Yapmacık değil yazı ama yapmacık gibi geliyor tekrar okuduğumda bana ister-istemez.)

Hiç kadın olmadım. Kadın gibi de hissetmedim. Kendi cinsime ilgi duymadım. Ama bunu nasıl yapacağım, yapanlar nasıl yapmış (Tolstoy, Flaubert vb.), neyi eksik yapmış bilmiyorum. Yapmak istiyorum. Ama nasıl yazacağımı, nereden başlayacağımı bilemiyorum. Sadece yazmak istiyorum, ama denemeye korkuyorum.

Not: Bir kere ana karakteri kadın olan öykü yazdım aslında, çok kötüydü. Bulutlar gibi kusursuz olmalıydı hâlbuki öykü.